"AN" DA KALANLARA

Umursamıyorum. Çünkü umursamaktan sıkıldım, yoruldum ve umursamamayı öğrendim. İnsan istemese de umursamamayı öğreniyor, öğrenmek zorunda kalıyormuş. Öğrenmek zorunda kaldığımdan dolayı kendimi iyi hissediyorum.

Tevafuk biriyle kitap muhabbeti yaparken, hayattan konuşmaya başladık. Bana “an” da kalabilmekten, çünkü bana verilen hediyenin yalnızca şu “an” olduğundan bahsetti.  İşte şu cümleyle kendime geldim. Çünkü “an” da kalamıyordum. O sırada geçmiş ile geleceğimi yargılamakla meşguldüm.  

Şimdilerde “an” da kalabiliyorum. “An” ‘ın bana verilen yegane hediye olduğunu anladım. Geçmiş geçmişse, gelecek henüz gelmemiş belki de gelmeyecekse bana verilen yalnızca “an”dır. “An” şu “an” dır. 

“An” da kalabilenlere.