O kadar mutluydu ki seven, "Ancak bu kadar
mutlu olabilirim" dedi.
Ruhu, eşini bulmuş ve onu sevmişti o gün.
Sevilen gönül de, eşlik etmişti bugün.
Seven gönülden, daha naif ve nazikti.
Dünyanın en güzel canlısına benzetti onları sevilen.
Bir kardelene.
"Kışın birlikte açmaya söz verir misin?" dedi sevilen.
Utandı seven.
Mutluluktan utandı,
Sevgiden utandı,
Edepten utandı,
Utanmaktan utandı.
Bu halini görünce sevilen,
"Hiç üşümeyiz" diye ekledi.
Seven gülümsedi.
Çünkü biliyordu, seven olarak yola çıkıldığında
sevilen olmanın zorluğunu.
Bundan böyle seven değildi, seven.
Sevilmişti çünkü.
Bundan böyle tüm hikaye de seven sevilen, sevilen ise
seven olarak hatırlanacaktı.
"Ben ona layık mıyım?" diye düşündü sevilen.
Sevilenin hoş sohbeti kararınca eridi kar.
Her günden bir saniye sonra batmak istedi güneş.
Açtı bir çift kardelen.
Verdikleri söze, güneş ve kar şahit oldu.
Ama bu kez kardelenler değildi can veren.
Can veren, olması gerekendi.
Kardı, kıştı can veren.
12 comments
O kadar duru, o kadar güzel ki... Kalemine sağlık. Seni burada görmeyi özlemişim o sebeple bir ayrı mutlu oldum. Allah'a emanet ol :)
YanıtlaSilTeşekkür ederim canım benim, Allah razı olsun.
SilBende buralarda olmayı çok özlüyorum ama bir kısır döngü baş gösterdi şu sıra.
İnşallah bir an önce toparlayabilirim kendimi :)
Allah'a emanet ol :)
Çok güzelmiş:)
YanıtlaSilTeşekkür ederim :)
SilCok güzel olmus :) bu sekilde olan yazıları severek okuyorum zaten.Ellerine saglik 😘💕
YanıtlaSilTeşekkür ederim güzel düşüncelerin için :)
SilÇok güzel hikaye ve son :)
YanıtlaSilİnşallah her son böyle güzel biter.
SilTeşekkür Hohori :)
merhaba blogunuzu yenı kesfettım bende beklerım :)
YanıtlaSilGelirimm :)
Silgüzeldi :)
YanıtlaSilhttps://seydiyesilyurt.blogspot.com.tr/
Teşekkürler :)
SilFikirlerinizi önemsiyorum,
Lütfen benimle düşüncelerinizi paylaşın :)